“Nawawala ako!” sigaw niya.
“Nawawala o nagwawala?” tanong ng kasama. Dalawa lang sila sa kinalalagyan nilang kalsada.
“Kung hindi ka naniniwala magtanong ka sa akin!” Naiinis at patingin-tingin sa taas at baba, kanan at kaliwa.
“Bakit naman kita tatanungin kung alam mo naman na ang itatanong ko?”relax pa rin siya.
“Para nga maniwala ka na totoo ang sinasabi ko sayo!” hot pa rin ang ulo niya.
“At bakit ko naman kailangan pa malaman na kung totoo ang sinasabi mo sa akin?”nakangiti lang siya at medyo mahinahon siya makipag-usap kahit sa panahon ng kagulohan.
“Eh para kasing hindi ka naniniwala sa sinabi kong nawawala ako!” nagtaas na naman siya ng boses at parang nasa kabilang bundok na ang kausap.
“Paano mo naman nalaman na nawawala ka na pala?”civil pa rin na makipag-usap kahit medyo nababastos na siya ng kausap.
“Kasi hindi ko alam kong asan na ako!” pasigaw pa rin siya sa pagsagot sa mga tanong hindi naman dapat kailangan na sinasagot.
“Asan ka ba?” may awa na sa boses niya.
“Hindi mo ba alam? Andito ako kaharap mo!” namumula na ang kanyang mukha sa lakas ng pagkakasabi niya sa sagot niya.
“Alam mo pala, eh hindi ka naman pala nawawala.”relax pa rin kahit alam niyang galit na galit na ang kausap at medyo ninenerbiyos na din siya.
“Waaaaahhhhhh!!!!” sigaw niya.
Sino ang Nawawala? Sino ang Nagwawala? Sino ang Naniniwala?
Tatlo lang ang tanong pero hindi mo ito masasagot kung hindi mo ilalagay ang sarili mo sa dalawang tao na nag-uusap (nagsisigawan?). Wala sila pangalan kasi maaring ikaw siya. Nailagay mo na ba ang sarili mo sa kanila? Ngayon, iibahin ko ang mga tanong: Anu ang mga bagay na nawawala mo sa sarili mo? Mahalaga ba ang mga ito sa iyo? Bakit ka nagwawala kapag nawala mo ang mga ito? At anu at sino ang pinaniniwalaan mo kapag may nawawala ka at kahit lahat na ay nagwawala para lang maniwala ka? Paano ka magrereact sa panahon kung saan hindi mo na naiintindihan ang nangyayari sayo?
No comments:
Post a Comment